Biz hala 6 Şubat 2023’te yaşıyoruz. Çıkamıyoruz bir türlü 6 Şubat’tan.Saplandık kaldık o tarihe. Ayrılamıyoruz oradan. Çünkü evimiz, binamız, sokağımız, mahallemiz, geçmişimiz ve geleceğimiz kısacası herşeyimiz 6 Şubat 2023 tarihiyle birlikte yok oldu gitti. Doğduğumuz yaşadığımız şehir, büyüdüğümüz sokak, mahallemiz, çocukluk arkadaşlarımız, aile dostlarımız, akrabalarımız. Kimisi öldü kimisi ise Kırıkhan’ı terk etti, başka şehirlere gitti.
Yaşadığımız acı o kadar büyük ki her anımız, her saniyemiz, her dakikamız, her günümüz 6 Şubat’ı düşünmeden geçmiyor? Nasıl düşünmeyelim ki? Bir musibet, bir sıkıntı, bir afet insanın hayatında nasıl bu kadar büyük bir değişikliğe yol açar? İnsanın hayatını nasıl bu kadar çok değiştirir ? Hala aklım almıyor.
Söyleseler de inanmazdım bir afetin, depremin insanın hayatını bu kadar değiştirebileceğini.Bu acı, bu keder, bu sıkıntı ne kitaplarda anlatılabilir ne filmlerde gösterilebilir.Bu acıyı bu kederi bu sıkıntıyı ancak yaşayanlar bilir. Her gün her saniye içimizde bu acı.Bizi terk etmeyen, bizden ayrılmayan bir sıkıntı, bana öyle geliyor ki son nefesimize kadar da bizi bırakmayacak. Bugünü yaşamaya devam edeceğiz. Hani anlatılmaz belki yaşanır derlerdi ya aynen öyle işte.
6 Şubat 2023 asla tam olarak anlatılamayacak Sadece yaşayanların anlatabileceği anlardan birisiydi 6 Şubat. Kim ne kadar anlatırlar anlatırsa anlatsın kim neler söylerse söylersin asla ama asla o gün yaşadığımız sıkıntıyı, acıyı, kederi kimse tam olarak anlatamayacak. Tam olarak dile getiremeyecek. İçimizden geçenleri, hissettiklerimizş ve yaşadıklarımızı asla ama asla tam olarak hissedemeyecekler. Çünkü bu öyle büyük bir acı ki üzerinden bir yıl geçmesine rağmen bırakın eksilmeyi her gün biraz daha artmakta. Çünkü kayıplarımızıyaşadıklarımızı, geçmişimizi ararken bunları bir daha sahip olamayacağımızı görüyoruz.
İnsan bir sıkıntı yaşadığında bir derde maruz kaldığında ya bir yakınını kaybeder ya evini kaybeder ya şehrini kaybeder. Biz bütün kaybedilebileceklerin hepsini neredeyse bir anda kaybettik. Ailemizden, arkadaşlarımızdan, komşularımızdan, dostlarımızdan kaybettiklerimiz oldu. Yetmedi evimizi de kaybettik. Yetmedi sokağımızı da kaybettik. Yetmedi mahallemizi de kaybettik Bu da yetmediği gibi bir çoğumuz şehrimizi de değiştirmek zorunda kaldık. Yılların emeği olan maddi ve manevi birikimlerimize, değerlerimize, arkadaşlarımıza, komşularımıza ne zaman tekrar kavuşacağız?
6 Şubat hayatımızın en büyük dönen noktası oldu ve bundan sonra son nefesimize kadar hayatımızın her anını etkilemeye devam edecek Asla unutulmayacak bir gece yaşadık. Cenazelerin yıkanmadan , kefenlenmeden; mezar taşına isim yerine numaraların yazıldığı bir gün yaşadık. Rabbim bir daha yaşatmasın.Rabbim bu sıkıntılardan bu dertlerden ders alanlardan eylesin. Ülkemize, milletimize, şehrimize bir daha bu sıkıntılarıyaşatmasın inşallah. Sadece onun güç ve kudreti bizi bu sıkıntılardan korur.
Allah’ a emanet olun.
Hüseyin OKUR
